jaren geleden
ik: "mam??
moeder:ja??"
ik:mag ik een poesje??
moeder: Nee!
ik:"alsjeblieft? mam, toe nou.."
moeder:"Nee zeg ik en het blijft zo"
  ik(teleurgesteld):Oh.. oke.."

3 weken later..
"mama??
"ja??"
"mag een cavia wel?"
nee."
waarom niet"
Omdat je gescheiden ouders hebt en IK ga niet voor die MARMOT zorgen."
"maar dan kunnen we hem of haar toch delen met Merijn en David en Pjotr?"
"Oke goed dan"

De cavia was inmiddels gekocht. Haar naam was Donna. Vernoemd naar een super-lieve hond uit de buurt. Iedereen wou haar tegelijk aaien,daarom zetten we een wekker en iedereen mocht haar 5 minuten vasthouden. Er werdt nogal geprotesteerd,maar we moesten het er mee doen. Uiteindelijk moesten Kilian en ik weer naar huis. Thuis gekomen konden we niet wachten op volgende week; dan kwam Donna bij ONS. Uitbundig vertelden we mama hoe het was gegaan met Donna. maar mama vond het maar een marmot. Cavia" zeiden we steeds om haar te verbeteren. "Cavia ook goed" zei mijn moeder toen.
Jaren erna(nu dus) leeft Donna nog steeds ze is inmiddels al heel groot geworden. Al een oud oma'tje eigenlijk. en mama heeft er toch overna gedacht want ik heb nog best vaak zitten zeuren van:"mama mag ik een poesje en als dat niet mag misschien een katje??" Nouja je kent dat gedoe denk ik wel. En nu,na al die jaren,mogen Kilian en ik EINDELIJK een poesje!! het is een lief klein poesje grijs gekleurd van 3 weken. We hebben haar nog niet. We krijgen haar over 6 weekjes(kleine hoop ik). Maar of we nou een poesje krijgen of niet,of Donna nou ouder word of niet, mama vind Donna nog steeds een "marmot" (mijn moeder heeft ook een blog check die als je wilt> www.mariekevanwilligen.blogspot.com